روایت طبابتی از جنس ایمان
گروه اجتماعی ــ دکتر افتخاری، پزشکی بود که انگار شب و روز نمی‌شناخت، برایش فقیر و غنی تفاوتی نداشت، او تنها به یک چیز فکر می‌کرد و آن درمان بیمارش بود، طبابتی از جنس ایمان، طبابتی که جامعه امروزی بسیار به آن نیاز دارد.
به گزارش ایکنا از خراسان‌جنوبی، امروز روزی به نام مقدس پزشک است. روزی که با صبر و گذشت تلفیق شده، مؤلفه‌هایی که لازمه کار پزشکی است. بیشتر بیرجندی‌ها او را به خاطر دارند، از هر کدامشان که می‌پرسم خاطره‌ای از او در دل دارند. یکی از درمان فرزندش با دست‌های دکتر می‌گوید و دیگری خاطره شبی بارانی و سرد را بیان می‌کند که تشنج کودکش او را مستأصل کرده و تنها مطبی که به رویش باز بود، مطب دکتر افتخاری بود.
هنوز صدای قدم‌های او در محله خیرآباد بیرجند می‌آید، قدم‌هایی استوار که تنها برای کاهش آلام بیمارانش هر روز به این مطب می‌آمد و نمی‌گذاشت چراغش خاموش شود.
پزشکی که انگار شب و روز نمی‌شناخت، برایش فقیر و غنی تفاوتی نداشت، او تنها به یک چیز فکر می‌کرد و آن درمان بیمارش بود، طبابتی از جنس ایمان، طبابتی که جامعه امروزی بسیار به آن نیاز دارد.
دکتر ضیاعلی افتخاری، پزشکی خدوم و عاشقی بود که در 15 شهریورماه 1310 در شهرستان بیرجند در خانواده‌ای متدین متولد شد.
ابتدا در مکتب‌خانه و سپس در دبستان روستای موسویه و دبستان شوکتی بیرجند تحصیلات مقدماتی را با کارنامه‌ای درخشان سپری کرده و قصد اشتغال به آموزگاری را داشت، اما نبوغ علامه فرزان در کشف و شناخت استعدادها وی را به ادامه تحصیل در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران هدایت کرد که نتیجه ارزشمندی را به‌دنبال داشت.
او در سال ۱۳۳۸ موفق به اخذ مدرک دکترای پزشکی از دانشگاه تهران و در همان سال به‌عنوان مسئول بهداری قائن منصوب و مشغول به کار شد. در آذرماه سال ۴۰ به بهداری بیرجند منتقل و در درمانگاه بهداری و مراکز بهداشت تا اسفندماه ۴۹ در کار درمان بیماران انجام وظیفه می‌کرد. از این تاریح تا زمان بازنشستگی مسئولیت بیمارستان امام رضا(ع) را برعهده داشت.
در مورد اقدامات بهداشتی و درمانی ایشان باید گفت دکتر در طول دوران خدمتش در مناطق زیرکوه قاین، قاین و بیرجند همواره بر طبق وظایف قانونی محوله عمل می‌کرد و در برابر تعهداتی که در حرفه پزشکی برعهده داشت، خود را مسئول می‌دانست و سعی می‌کرد هم از نظر بهداشتی و هم از لحاظ درمانی با توجه به امکاناتی که منطقه دارد، اقدامات لازم را در راستای بهبود شرایط برای مردم به عمل آورد تا نتیجه مطلوب به‌دست آید.
وی ضمن انجام فعالیت‌های اداری و درمانی موظف، با سازمان هلال احمر، انجمن حمایت از زندانیان و درمان بیماران زندانی، راهنمایی و رانندگی و کمیته امداد امام(ره) همکاری مداوم داشت.
زندگی دکتر تماماً در کار درمان بیماران خلاصه شده بود و تمام ساعت‌ها و حتی ثانیه‌های عمرش را به درمان بیماران اختصاص می‌داد.
صبر، بردباری و پشتکار از او پزشکی متعهد ساخته و او را الگویی از تعهد و عشق به کار کرده بود. او در 17 شهریورماه 1379 حین طبابت و خدمت به مردم فوت کرد. به راستی که جامعه به پزشکانی همچون او نیاز دارد.
زهرا حمیدی، خبرنگار ایکنای خراسان‌جنوبی
انتهای پیام
احسنت که یادی ازدکترافتخاری کردید چقدرجایش خالیست کاش پزشکای حالاهم ایشان راالگوشون قراربدن روحش شاد 
