به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن (ایکنا) از زنجان، مسجد در نگاه اسلام و مسلمانان، دارای جایگاه ویژهای بوده و حتی در حدیث قدسی خداوند مساجد را خانههای خود در روی زمین دانسته است؛ لذا عبادت در مسجد نیز از عبادت در هر مکان دیگری برتر خواهد بود. بر همین اساس، خداوند در مسجد، میزبان انسان است و همانگونه که اکرام و احترام به میهمان، طبیعی است، میتوان انتظار داشت که خداوند نیز امتیازاتی را برای میهمانان خود در نظر بگیرد.
با توجه به این جایگاه، تلاش برای آبادانی مساجد نیز میتواند اقدامی بسیار ارزشمند تلقی شود و فردی که در این زمینه اهتمام دارد قطعا مورد لطف باریتعالی قرار خواهد گرفت. اما در قرآن کریم خدای متعال تصریح کرده است که مشرکان به هیچ عنوان صلاحیت فعالیت در این زمینه را ندارند.
در آیه 17 از سوره مبارکه توبه میخوانیم: «ما كَانَ لِلْمُشْرِكِينَ أَن يَعْمُرُوا مَسَاجِدَ اللَّهِ شَاهِدِينَ عَلَىٰ أَنفُسِهِم بِالْكُفْرِ ۚ أُولَٰئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ وَفِي النَّارِ هُمْ خَالِدُونَ»؛ «مشرکان حق ندارند مساجد خدا را آباد کنند در حالى که بر کفر خویش گواهند! آنها اعمالشان نابود (و بى ارزش) شده. و در آتش (دوزخ)، جاودانه خواهند بود».
از جمله موضوعاتى که بعد از لغو پیمان مشرکان و حکم جهاد با آنان ممکن بود براى بعضى مطرح گردد، این بود که: چرا ما این گروه عظیم را از خود برانیم و اجازه ندهیم به مسجدالحرام براى مراسم حج قدم بگذارند؟ در حالى که شرکت آنان در این مراسم از هر نظر مایه آبادى است، هم آبادى بناء مسجدالحرام از طریق کمکهاى مهمى که آنها به این کار مىکردند، و هم آبادى معنوى از نظر افزایش جمعیت در اطراف خانه خدا! آیه فوق به این گونه افکار واهى و بىاساس پاسخ مىگوید و تصریح مىکند: مشرکان حق ندارند مساجد خدا را آباد کنند، با این که صریحاً به کفر خود گواهى مىدهند.