نگاهی متفاوت به بلا و ابتلا

به گزارش ایکنا؛ سیدمجید سادات کیایی، مدرس دانشگاه در یادداشتی که در شبکه اجتماعی این مؤسسه منتشر شده، به نگاه متفاوت مولانا به بلایا و حوادث پیرامون مانند آنچه کرونا امروز بسیاری از مردم جهان را درگیر خود کرده، پرداخته است.

گفت صوفی: قادر است آن مستعان
که کند سودای ما را بی زیان
آن که آتش را کند وَرد و شَجَر
هم تواند کرد این را بی ضرر
آن که گُل آرَد برون از عین ِ خار
هم تواند کرد این دی را بهار
آن که زو هر سَرو آزادی کند
قادر است ار غصّه را شادی کند

در این روز‌های غمگین و غم افزا شاید بد نباشد همچون مولانا از منظری توحیدی و معنی محور به این اوضاع نظری بیفکنیم. امثال این بلا‌ها در جهان بوده و هست و خواهد بود، اما آنچه مهم است چگونگی برخورد ما با آنهاست.

البته منظورم نحوه مقابله با بلا و بیماری از نظر مادی و پزشکی و امثال آن‌ها که در جای خود لازم و واجب است، نیست، بلکه مرادم چگونه دیدن این بلایا و حوادث و استفاده از آن‌ها در جهت کمال انسانی است.

مولانا که سبب‌ها را در عالم به رسمیت می‌شناسد، هرگز آن‌ها را مستقل و دارای قدرت مطلق نمی‌بیند و همه اسباب را، چون قلمی در دست قدرت حق می‌نگرد:

هر چه خواهد آن مُسبب آوَرَد/قدرت مطلق سبب‌ها بر دَرَد

پس مولانا این بلا‌ها را در نهایت از جانب خداوند می‌داند که گاهی آن‌ها را بر بندگان خود نازل می‌کند تا آنان را از یکی از مهمترین حجاب‌های خلق در ارتباط با خداوند، یعنی حجابِ «صحت» برهاند. خداوند گاهی رحمتی عام را می‌ستانَد تا انسان را به رحمتی خاص رهنمون شود. شاید به همین دلیل باشد که بنا بر روایتی بیشترین بلا‌ها را انبیا و سپس اولیا چشیده‌اند. مولانا در دفتر چهارم مثنوی به همین نکته اشاره می‌کند:

من نخواهم رحمتی جز زخم شاه/من نخواهم غیر آن شه را پناه

امیدوارم همه محرومیت‌ها به رحمتی ناب‌تر و همه غصه‌ها به شادی و بلکه فراتر از شادی ختم شود.

باغ سبز عشق کو بی‌منتهاست /جز غم و شادی در او بس میوه‌هاست