زلزله و عجز آدمی به روایت امام موسی صدر

به گزارش ایکنا، در گفتاری از کتاب «برای زندگی؛ تفاسیر امام موسی صدر» دیدگاه امام موسی صدر درباره تأثیر زلزله بر احساس انسان بیان شده است که در ادامه از نظر می‌گذرد؛

گمان می‌برید هنگام زلزله آدمی چه احساسی دارد؟ نمی‌دانم آیا شما زلزله را تجربه کرده‌اید یا نه. هنگام زلزله آدمی به عجز خود پی می‌برد. انسان در وقت زلزله در ناتوان‌ترین لحظه زندگی خویش به سر می‌برد. زلزله شبیه هنگامی است که اتومبیلی واژگون می‌شود. انسانی که در آن نشسته است، خود را بی‌پناه می‌یابد. می‌خواهد ماشین بایستد و دیواری را بگیرد. می‌خواهد به چیزی تکیه کند. احساس می‌کند که به شکل شگفت‌آوری میان زمین و هوا معلق است. این حالت شبیه زلزله است.

زلزله باعث می‌شود که آدمی احساس حقارت و حیرت و ترس شگفتی کند، زیرا همه تکیه‌گاه‌های او روی زمین است. آیا این‌گونه نیست؟ به بیان دیگر، وقتی که ما ایستاده‌ایم یا بر زمین نشسته‌ایم، زمین را می‌گیریم تا بر آن مستقر شویم. اما وقتی زمین حرکت می‌کند، چه باید کرد؟ آدمی احساس حقارت و ضعف و عجز می‌کند.

پس «زُلزِلَتِ الأَرضُ زِلزالَها» چگونه است؟ «زِلزالَها» به چه معناست؟ مقصود زلزله‌ای ست که همه دیگر زلزله‌ها در برابر آن ناچیزند. هنگامی که این آیه را می‌شنویم، پی می‌بریم که زمین تکان می‌خورد و زلزله شدیدی رخ می‌دهد؛ زلزله‌ای که از همه زلزله‌های پیشین و زلزله سال 1956 لبنان شدیدتر است. این زلزله از همه زلزله‌ها شدیدتر است.