نکاتی درباره سخنان اخیر رائفی‌پور
حجت‌الاسلام سیدمحمدمهدی موسوی، استاد حوزه و دانشگاه در یادداشتی نسبت به سخنان اخیر یکی از سخنرانان درباره شوخی‌های امام علی(ع) واکنش نشان داده و تاکید کرد: ای کاش هر شخصی در محور تخصصش سخن براند و آگاه باشد که پیامدهای سخنش تا کجا است و چه آسیب‌هایی به دین و عقاید مردم وارد خواهد ساخت.
به گزارش ایکنا، متن یادداشت حجت‌الاسلام و المسلمین سیدمحمدمهدی موسوی، استاد حوزه و دانشگاه که در اختیار خبرگزاری ایکنا قرار داده است به شرح زیر است:
در روزهای اخیر برخی از شخصیت‌های مطرح در فضای مجازی با سخنانی نپخته، مطالب نسنجیده‌ای را به اهل بیت(ع) نسبت داد و به طور آشکارا امامان را افرادی شوخ‌طبع که شوخی‌های آنان غیر قابل بیان حتی در جمع پیرمردان است، معرفی کرد. متاسفانه این سخنران ندانسته که با سخنان نادرست و واژگان ناموزون، قصد اصلاح ابرو دارد غافل از آن‌که چشم را کور می‌سازد. فارغ از اینکه گوینده این سخن چه مقدار در زمینه دین‌شناسی و تاریخ و سیره اهل بیت(ع) تخصص داشته و جدا از اینکه آیا اولین بار است که این گوینده چنین خبطی مرتکب می‌شود و یا از این نمونه موارد در کلمات ایشان کم نیست؛ لازم است به این سخن نادرست مرور دوباره کرد و ابعاد ناشایست آن را شناخت؛ به خصوص که ایشان در سخنرانی بعدی به عنوان عذرخواهی، توجیهاتی بدتر از گناه را مطرح ساخته است.
گوینده این سخن که وظیفه خود را ورود در همه امور پنداشته با سخنان خود چهره یکی از پاک‌ترین افراد این عالم را خواسته یا ناخواسته به بی حیایی در اذهان مخاطب ناآشنا با تاریخ و آموزه‌های دینی جا انداخت؛ به گونه‌ای که مخاطب احساس می‌کند حیای او بیشتر از امام معصوم است، چراکه او إبا دارد آن کلمات را حتی در میان سالمندان به زبان آورد ولی امیرمؤمنان آن کلمات را بیان کرده است. شخصیتی که به توصیف پیامبر(ص) عِدل قرآن (انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و علی بن ابی طالب؛ مأة منقبة، ج1، 161.) و همیشه همراه با قرآن (علی مع القرآن و القرآن مع علی؛ حاکم نیشابوری، محمدبن عبدالله، المسترک علی الصحیحین، 3/ 134.) معرفی شده است؛ با کدام نیت خیر باید این‌گونه تخریب شخصیت شود؟ در مورد اهل بیتی که آیینه تمام‌نمای خداوند و تجلی اسمای او و در همه امور و اُسوه دیگران هستند چگونه به خود اجازه داده که از ایشان این‌گونه یاد کند؟
یکی از صفات ستودنی خداوند که بارها در قرآن تجلی یافته، رعایت ادب و حیا در عرصه بیان مسائل جنسی است. بر همین اساس، قرآن به مناسبت‌های مختلف از مسئله زناشویی سخن به ميان آورده و بی آن‌که به آن تصريح کند، در تمام آنها از تعابير کنايی بهره جسته است. حال با چه توجیهی می‌توان این سخن گزاف را به شخصیتی که طبق سنت معتبر پیامبر(ص) معادل و زبانی گویای قرآن و فرد همیشه همراه با آن معرفی شده نسبت داد؟ آیا با این نحوه بیان، دیگر توقع قبول باورهای امامیه همچون عصمت و مروت اهل بیت برای مخاطبان باقی می‌ماند؟
جالب اینکه حضرت امیر(ع) به‌خاطر همین تهمت، عمروعاص را دروغگو معرفی و بر او نفرین می‌کنند. (الغارات، ابن هلال ثقفی ص: 76.) تأسف بیشتر اینکه ایشان تذکرات دوستانه اندیشمندان حوزه دین را برنتافته و همانند دفعات پیشین در دفاع از موضع اشتباه خود بر آمده و در سخنرانی بعدی خود سخنان پیشین خویش را در حد اشتباه در استخدام کلمات می‌پندارد. علاوه بر اینکه قیافه‌ای حق به جانب به خود گرفته، مخاطبانش را مثل همیشه به سوءبرداشت متهم کرده و توقع دارد ایشان سخنان بی اساسی که وجهه معصومان عالم را نشانه رفته و در ملاء عام نشر می‌دهد، در خصوصی به او تذکر داده شود.
مهمترین عامل در اظهار چنین نظری از این فرد، عدم فهم صحیح روایات و فرق نگذاشتن میان مزاح و شوخی با تبیین احکام و پاسخ به سؤالات دین است. غالب متونی که این فرد به خاطر آنان اهل بیت(ع) به خصوص امیرمؤمنان(ع) را به مزاح‌گویی بی‌پرده و نامناسب برای تمام سنین متهم کرده مزاح واقعی نیست بلکه پرسش‌هایی از سوی مردم است که از امام خود مسائل خصوصی زندگی خویش را پرسیده‌اند و امام(ع) به پرسش‌های آنان پاسخ داده است. از این رو نباید مزاح و شوخی را با بیان برخی دستورات دین خلط کرد. آنچه حیا در آن دخالت ندارد، بیان دستورات دین است که آن هم باید با توجه به همه شرایط، بیان شود. دینی که به ما دستور حیاء و عفت داده است هم او دستور به فراگیری مسائل شرعی نیز داده است.
البته در این که اهل بیت(ع) شوخی و مزاح را پسندیده و حتی آن را برای تلطیف خاطرِ جمعِ دین‌داران، مورد تاکید قرار داده‌اند شکی نیست. چنانچه حضرت امیر در نهج‌البلاغه می‌فرماید: «الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِه»[1] اما مشروط به آن که مومنان از مرز شرع، ادب و اخلاق خارج نشوند. از این رو در کلمات گهربار معصومان از چنین مزاح‌هایی عاری است.
این فرد ادعای بی اساس خود را به کتابی از محدث جزائری مستند کرده است فارغ از اینکه کتاب یاد شده به نام «زهر الربیع» اثر سید نعمت‌الله جزایری شوشتری (متوفی 1112 شمسی) کتابی کشکول مانند مشتمل بر حکایت‌ها و خاطراتی است که اندکی از آن را اخبار و احادیث فراگرفته است. در بخش آخر این کتاب توضیحات و توصیفاتی در باره تعالیم مسائل جنسی در قالب لطایف بازتاب یافته که همه آنها منتسب به اهل بیت (ع) نیست و طرح موضوعات آن در فضای عمومی و رسمی خلاف ادب اسلامی است.
و در نهایت اینکه، ای کاش هر شخصی در محور تخصصش سخن براند وآگاه باشد که پیامدهای سخنش تا کجا است و چه آسیب‌هایی به دین و عقاید مردم وارد خواهد ساخت و بداند هرچه می‌گوید شخصیت خویش را آشکار می‌سازد که به همین معنا است سخن امیر کلام(ع) که فرمود «المرء مخبوء تحت لسانه»(نهج البلاغة، ح 140) .
[1] . نهج البلاغه، حکمت 333 .
انتهای پیام
