«شکار حلزون»؛ ساده، انسانی و شریف
«شکار حلزون» یکی از فیلم‌های شرکت‌کننده در فیلم فجر امسال است که فضایی متفاوت و موضوعی تامل‌برانگیز و انسانی دارد.
شکار حلزون فیلمی به کارگردانی و نویسندگی محسن جسور و تهیه‌کنندگی مصطفی سلطانی و محصول سال ۱۳۹۹ است که در چهل و دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر اکران شد.
فیلم داستان مینو، زن جوان سرپرست خانواده‌ای شامل مادر و یک فرزند بیمار و معلول است که پس از یک وقفه دو ساله بیکاری برای تأمین معاش با پیشنهاد شغل پرستاری از پدر یک جوان مواجه می‌شود. پدر یک قاضی بازنشسته است که از اتفاق حکم پرونده اعدام پدر پرستار جدید خود را سال‌ها پیش امضا کرده و پرستار با آگاهی از این موضوع دچار تردید و مشکلات زیادی در پذیرش این شغل می‌شود اما قصه به گونه‌ای دیگری که انتظار نداریم پیش می‌رود.
شکار حلزون فیلمنامه‌ای خطی و براساس توالی زمانی دارد. فاقد هر نوع پیچیدگی فیلمنامه است و برای همین در نیمه راه به نوعی کندی می‌رسد که حاصل از ضرباهنگ افتادن رویدادها و به نوعی تکرار رفت و برگشتن‌های پرستار است اما به دلیل شخصیت‌پردازی خوب و به ویژه پیچش‌های ساده اما به موقع داستانی، این ضعف به چشم بیننده نمی‌آید یا اگر بروز پیدا می‌کند به سرعت فراموش می‌شود.
بازی‌های این فیلم سینمایی قابل قبولند و در کنار فیلمبرداری کلاسیک و فضا و شخصیت‌های فرعی نوعی فضای نئورئالیسمی را به نمایش می‌گذارند که باورپذیری رویدادها و شخصیت‌ها را بیشتر می‌کند.
با این حال موضوعی که از همه اینها مهمتر و محسوستر است ابعاد انسانی و حس انساندوستی شخصیت قاضی است که با وجود انجام کار درست و تلاش بسیار برای گرفتن رضایت از خانواده‌های مقتولین و در نهایت صدور حکم براساس قانون و به درستی، دچار تردید و نوعی عذاب وجدان است و از این رو می‌خواهد همه چیز خود را به دیگران – به ویژه پرستار محتاجش – ببخشد و خود راهی خانه سالمندان شود.
اینکه چه اتفاقی می‌افتد مهم نیست و در پایان ایهام دار فیلم این را می‌بینیم. آنچه اهمیت دارد توجه به انسانیت و همنوع است که در این فیلم با درونمایه‌ای عاشقانه و ایثار مادی و معنوی همراه می‌شود و یک فیلم شریف را به نمایش می‌گذارد.
عباس کریمی عباسی
انتهای پیام
