«تفقه در دین» از دیدگاه شهید مطهری

به گزارش ایکنا از فارس، لباس اسلام را به دو شكل مى‌‏شود به تن كرد: يک شكل اينكه يک امر بى‏‌خاصيت، بى‏‌مغز جلوه كند و شكل ديگر اينكه معنى‏ دار باشد.

يكى از رفقا نقل مى‌‏كرد كه در زمانی گرفتارى بسيار شديدى داشتم. براى انجام يک كار خيلى كوچک كه اصلاً زحمت هم نداشت ولى براى من ارزش فوق ‌العاده‏‌اى داشت، به يكى از رفقا مراجعه كردم؛ او در جواب گفت كه من الآن بايد به نماز جماعت بروم.

اگر در اينجا انسان بگويد اسلام كه اين همه به نماز جماعت توصيه كرده است ارزش قضاى حاجت يک مسلمان را از بين برده است، اين غلط است. مگر براى خدا فرق مى‌كند كه ما نماز تنها بخوانيم يا نماز جماعت؟

اسلام كه گفته است نماز با جماعت خوانده شود براى اين است كه مردم در آن حالى كه حالت روحانيت و معنويت است، چشمشان‏ به صورت يكديگر بيفتد و به اوضاع يكديگر رسيدگى كنند.

اينكه گفته‏‌اند اگر نماز را به جماعت بخوانيد اين مقدار ثوابش زياد مى‌‏شود، براى اين است كه شما را به يكديگر مهربان‏تر مى‏‌كند، در قضاى حوايج يكديگر ساعى ‌تر مى‏‌كند؛ يعنى نماز را به جماعت خواندن، پوسته‌‏اى است كه مغزى در آن نهفته است. مغز آن، عواطف اجتماعى و علاقه‏‌مند بودن به سرنوشت‏ ديگران است.

اين‌ها دلالت مى‌كند بر اينكه اسلام پوستى دارد و مغزى، ظاهرى دارد و باطنى، پس ـ دین‌شناسی ـ تفقه لازم دارد. تفقه اين است كه انسان، معنى ـ روح و باطن دین ـ را به دست بياورد.