حضرت سعدی در پس آموزههای کتاب گلستان در مسیر انتقال حکمت و معرفت انسانی بر مولفه سپاس از خالق تا بدانجا تاکید میکند که با به میان آوردن «تنفس» به دَم و بازدَم آن اشارت دارد که اگر یکی نباشد حیات انسان به پایان رسیده؛ بر همین نمط او بر نعمات خداوندی و ارجمندی سپاس و شکر پروردگار تاکید میکند.