همراه با زائران اربعین حسینی در موکب عقیله زینب(س)

به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، اگر بگوئیم اربعین بزرگترین اجتماع صورت گرفته در دنیا و نه فقط مسلمانان و حتی شیعیان است، گزاف نگفته‌ایم. در طول مسیر افراد موکب‌ها تمام توان خود را برای خدمت به زائران پیاده اربعین حسینی به کار گرفته بودند. سال پیش نیز در این مسیر شاهد این موارد بودیم ولی امسال جمعیت بیشتر از سال قبل پیش‌بینی می‌شود.

عزاداران از کشورهای مختلفی به چشم می‌خورند؛ از ایران، لبنان، بحرین، تانزانیا، اندونزی، کویت، ترکیه، آذربایجان، پاکستان و هند و افغانستان و سایر کشورها. در حین پیاده‌روی از کنار موکبی گذشتیم که پیرمرد عربی با دو مرغک زیر بغل، زائران را دعوت به چای و پذیرایی می‌کرد. موکب در محدوده عمود 161 قرار گرفته بود یعنی حدود 10 کیلومتری نجف.

به دوستان پیشنهاد کردیم به موکب مورد نظر که عقیله زینب(س) نام داشت برویم و با پیرمرد به گفت‌وگو بنشینیم. پیرمرد سید فاضل جلیل نام داشت و بر اثر تزریق اشتباه از دو پا فلج شده بود.

براساس گفته‌هایش پس از سرنگونی صدام، که عزاداری اربعین دوباره شروع شد این موکب را راه انداخته بود و با کمک خانواده و آشنایان اقدام به پذیرایی از زوار امام حسین(ع) می‌کرد. هنگامی که بژ سینه‌ای را که با نام امام علی بن موسی الرضا(ع) مزین شده بود به پیراهنش زدم و التماس دعا از او خواستیم، اشک در چشمانش حلقه زده و گفت «امسال زوار ایرانی زیاد هستند و ذوق و شوق خاصی برای رسیدن به حرم امام حسین(ع) با پای پیاده دارند».

گفت تا برایمان چای ایرانی بیاورند، ما هم گفتیم نه ما همان چای عراقی را می‌خوریم. همانطور که می‌دانید عرب‌ها چای را با شکر می‌خورند نه با قند. از او پرسیدم میزان مصرف شکرتان در روز چقدر است؟ و او پاسخ داد روزی یک و نیم کیسه، که هر کیسه 50 کیلوگرم است.

از او پرسیدیم غذایی که به زائران می‌دهید چیست؟ و او گفت صبح‌ها صبحانه و سپس یک میان وعده و ناهار و میان وعده عصر و شام می‌دهند که میان وعده‌ها عمدتاً ساندویچ فلافل و شام و ناهار نیز غذاهایی نظیر آبگوشت، ماهی، کباب، مرغ، برنج و ... بود. آن روز برای ما هم آبگوشت آوردند و هم ماهی.

قسمتی از موکب مربوط به کارهای درمانی سرپایی بود که مسئولیت آن برعهده فردی به نام محمد هادی بود. قرص‌های سرماخوردگی، دل درد، پمادهای موضعی مسکن، آنتی بیوتیک و ماسک و ... به مردم می‌داد. ما هم بر مبنای شغلمان با او به گفت‌وگو پرداختیم و متوجه شدیم وی علاوه‌بر اینکه از بانیان موکب است، از مسئولان اداره صحت نجف (همان بهداشت و درمان خودمان) است و با کمک همکاران خود از اداره مربوطه مرخصی و از یک هفته تا 10 روز باقیمانده به اربعین اقدام به خدمات درمانی و بهداشتی به زوار می‌کند.

نکته جالب اینکه قرص‌های جویدنی معده را نمی‌توانست به زائران ایرانی بفهماند که باید جویده شود نه اینکه قورت داده شود! ما هم برایش کلمه (جویدنی) را روی کاغذ نوشتیم و با او تمرین کردیم تا به راحتی بتواند این کلمه را ادا کند.

از این دو عزیز خواستیم خود را در جلوی دوربین معرفی کنند. گفتند «خادمان زوار الحسین(ع)». محمد هادی المجتومی علاوه‌ بر موارد فوق شاعر و ذاکر اهل بیت(ع) و مؤلف کتاب هم بود. دست آخر سید فاضل به ما یک چای زعفرانی هم داد و ما از او خداحافظی کردیم.

متوجه شدم که همه کسانی که موکب‌ها را اداره می‌کنند تمام توان و هزینه خود را برای ارائه خدمات بهتر به زائران اربعین حسینی به کار می‌گیرند. افرادی را دیدیم که با پای برهنه طی مسیر می‌کردند و زنانی که کالسکه بچه خود را به همراه داشتند و اینها یعنی همه عشق به اباعبدالله الحسین(ع). فقط آنان که هم آئین یاسند/ حسین و کربلا را می‌شناسند.