پاداش اختصاصی مخلصین در بهشت/ نیکی کردن به دیگران رحمت است، نه زحمت

به گزارش ایکنا؛ جلسه درس اخلاق حجت‌الاسلام کاظم صدیقی شب گذشته در مسجد جامع ازگل برگزار شد. صدیقی به تبیین آیه 40 و 41 سوره صافات پرداخت و اظهار کرد: قرآن کریم می‌فرماید: «إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ أُولَئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ؛ مگر بندگان پاكدل خدا آنان روزى معين خواهند داشت». بندگان مخلص خدا با دیگران متفاوت است. خداوند همه را به خاطر عمل‌شان پاداش می‌دهد، ولی به مخلصان بر اساس کرم خودش پاداش می‌دهد؛ چراکه مخلصون هیچ عملی برای خودشان انجام ندادند و هر چه کردند، برای خدا کردند. چون هرچه داشتند در راه خدا دادند، لذا خداوند هم هر چه دارد، به آنها اعطا می‌کند. عاشق وجود ندارد و همه چیزش معشوق است؛ لذا خداوند بر اساس کرم خودش با اینها معامله می‌کند. این اولین امتیاز مخلصین است. خداوند خودش اینها را تربیت کرده است، لذا از همه بهشتیان مستثنی هستند و حساب جدا دارند.

وی افزود: همه مردم جنات دارند، ولی مخلصون یک رزق دارند و در عالم کثرت نیستند؛ بلکه در عالم وحدت هستند. آنها یک دلبر دارند و همان یک دلبر برای آنها کافی است. مقصود از رزق در این آیه، رزق معلوم است. در تفسیر نورالثقلین نوشته است: ملائکه‌ای که در خدمت مخلصین هستند، آنها می‌دانند رزق اینها چه است. مطلب دیگر این است که دیگر بهشتیان تقاضا دارند و به آنها نعمت داده می‌شود، اما به مخلصون بدون درخواست داده می‌شود؛ چراکه این افراد در دنیا هم تقاضا و خواسته‌ای نداشتند. مرحوم سلطان‌آبادی از علمای صاحب نظر به بیماری پوستی مبتلا شده بود. گفته بود در عمرم از خدا هیچ حاجتی نخواستم. یکبار در سفر مکه گفتم: خدایا، می‌خواهم به میهمانی تو بیایم و مُحرم بشوم، با این بیماری بدنم خونریزی می‌کند و نمی‌توانم به عبادت بپردازم. لذا تقاضا دارم در این سفر این بیماری را از من دور کن و دوباره بعد از سفر مرا به آن مبتلا گردان. مخلصین از خدا چیزی نمی‌خواهند، ولی خداوند بارقه خاصی برای آنها در نظر گرفته است که خدام آنها از آن باخبرند.

اکرام اهل بهشت در پیشگاه خداوند متعال

امام جمعه موقت تهران تصریح کرد: خداوند متعال در آیه 42 تا 45 می‌فرماید: «فَوَاكِهُ وَهُمْ مُكْرَمُونَ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ؛ [انواع] ميوه‌‏ها و آنان مورد احترام خواهند بود در باغ‌هاى پر نعمت بر سريرها در برابر همديگر [مى‌نشينند] با جامى از باده ناب پيرامون‌شان به گردش درمى‌آيند». معنای «فواکه» میوه‌هایی است که مایه لذت است و انسان از خوردن آنها لذت می‌برد. همچنین امکان دارد معنای فواکه، اموری باشد که از هر ناحیه موجبات لذت روحی است و انسان را غرق در لذت می‌کند. مطلب دیگر این است که خداوند اینها را اکرام می‌کند. گاهی خداوند نعمت می‌دهد، ولی اکرام نمی‌کند. مثلاً شما به فقیر صدقه می‌دهید، ولی او را اکرام نمی‌کنی، یعنی با او دست نمی‌دهی یا با او هم‌سفره نمی‌شوی. در قرآن توصیه شده است که والدین را اکرام کنید؛ یعنی کاری کنید که احساس کوچکی و خفّت نکنند. این هنر بندگی و خودسازی و ایثار است. اگر انسان الهی باشد، این محبت نمی‌گذارد از دست والدین سالخورده خودش خسته بشود؛ بلکه از خدمت‌رسانی به آنها لذت می‌برد و آن را مایه تقرب به خداوند می‌داند. از این جهت همواره از کار خیر خسته نمی‌شود. یکی از صفات مؤمن در فرمایش امام رضا(ع) این است که از مراجعه مردم خسته نمی‌شود و این مراجعات را زحمت نمی‌داند، بلکه رحمت می‌داند.

لزوم عادت کردن به انجام کار خیر

استاد اخلاق حوزه علمیه در ادامه تصریح کرد: تا نیکی کردن به دیگران سجیه و عادت نشده، تداومش سخت و نیازمند صبر است. اگر نیکی کردن تبدیل به عادت شود، ترک کردنش سخت است. مثلا انسان‌هایی که هرشب نماز شب می‌خوانند اگر یک شب نماز شب را ترک کنند ناراحت می‌شوند و از خداوند درخواست بخشش دارند. باید سعی کنیم هر کار خیری می‌کنیم آنقدر تکرار کنیم که دیگر نتوانیم آن را ترک کنیم. این روش تربیتی اسلام است که انسان‌ساز است و انسان را به مرتبه «عباد مکرمون» می‌رساند. اگر شما به کسی نیکی می‌کنید، منت نگذارید، بلکه منت او را بکشید؛ چراکه این تلاش‌ها بعد از مرگ ثمره می‌دهد: «وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى وَأَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَى ثُمَّ يُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَى؛ اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست و [نتيجه] كوشش او به زودى ديده خواهد شد سپس هر چه تمام‌تر وى را پاداش دهند»(نجم/39 تا 41).

وی ادامه داد: اگر نیکی کردن به دیگران را فرصتی برای خودمان حساب کنیم، دیگر کسی که به او نیکی می‌کنیم را ولی نعمت خودمان می‌دانیم. اگر شما به عائله خدا محبت کنید، خداوند هم به شما محبت می‌کند. اگر می‌خواهید با شما مهربانی بشود، مهربان باشید تا مهربانی ببینید. این شیوه‌ای است که خداوند متعال به ما یاد می‌دهد. بهشتیان سوای اینکه فضای بهجت دارند، اکرام می‌شوند و خدای متعال آنها را مورد احترام قرار می‌دهد. احترام الهی قابل مقایسه با سایر نعمات نیست.

انتهای پیام