غیبت امام زمان(عج)؛ دردناک اما امیدبخش و مسئولیت‌آفرین
غیبت کبری هر چند به جهت فراق امام زمان(عج) در جامعه دردناک است، اما امیدبخش و مسئولیت‌آفرین محسوب می‌شود.
حجت‌الاسلام علیرضا قبادی، جامعه‌شناس و کارشناس دین، به مناسبت سالروز آغاز امامت امام زمان(عج) در یادداشتی به تبیین مفهوم غیبت آن امام همام پرداخته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
«بسم الله الرحمن الرحیم
امامت از ارکان اعتقادی تشیع است. امام در باور شیعیان، انسان کاملی است که صاحب مقام معنوی است و مرجعیت دینی و دنیوی جامعه بعد از پیامبر(ص) را عهده‌دار است. ائمه شیعه(ع)، تصریح دارند که اداره بی‌عیب و نقص جامعه بدون امام میسر نیست.
امیر مؤمنان علی(ع) زمین بدون حجت الهی را قابل تداوم نمی‌بیند. به عبارت دیگر به اعتقاد امام علی(ع) سنت الهی چنین است که در هیچ دوره تاریخی، زمین بدون حجت خدا نیست. نکته مهم دیگر درباره امام این است که مردم باید در شناخت امام خویش بکوشند. شناخت و تبعیت از امامی که به کتاب خدا میان مردم حکم کند، عدالت را میان مردم اقامه کند و آنان را به طریق مستقیم هدایت کند، از مقدمات برخورداری از حیات طیبه است.
در منابع اسلامی عدم آشنایی و آگاهی مردم به امام زمان، برابر با حیات و مرگ جاهلی است. تا قبل از هزاره کنونی، امام در جامعه حضور داشت و مردم آگاه از فیض حضور امام بی‌واسطه یا با واسطه بهره می‌بردند. چنانچه اشاره شد، در دوره امامت حضرت عسکری(ع) حاکمان عباسی مانع مواجهه مستقیم مردم با امام شدند و قصد داشتند با از بین بردن فرزند امام عسکری(ع) ریشه این اندیشه را از بین ببرند.
از این رو امام عسکری(ع)، ولادت آخرین ذخیره الهی مهدی موعود(هدایت گر وعده داده شده) را که هم‌نام و هم‌کنیه پیامبر(ص) بود از دشمنان مخفی داشتند و به صورت پنهانی از او محافظت می‌کردند و تنها به خواصی از یاران خود، خبر ولادت آن حضرت را اعلام کردند.
با شهادت امام عسکری(ع)، دوره امامت حضرت مهدی(عج) در چنین روزی آغاز شد و به دلایلی که به آن اشاره شد، امام به اراده الهی از انظار غایب شدند و دوره حساس و مهمی در تاریخ تشیع به عنوان عصر غیبت آغاز شد. نخست غیبت امام مهدی(عج) (غیبت صغری) در سال ۲۶۰ ق آغاز شد. در این دوره امام زمان(عج) جانشینان و نایبانی انتخاب کردند که اولین آنان نماینده ویژه پدر بزرگوارش عثمان بن سعید بود.
سپس، فرزند نائب اول، محمد بن‌سعید پس از آن حسین بن‌روح و آخرین نایب امام زمان(عج)، علی بن‌محمد بود. پس از وفات آخرین نایب خاص حضرت، غیبت دوم آنان حضرت در سال ۳۲۹ ق آغاز شد. با آغاز این دوره شیعه در انتظار ظاهر شدن او به امر الهی در جامعه است.
غیبت و انتظار دو مفهومی است که شیعیان با آن دو، این دوران طولانی را به سر بردند. غیبت کبری هر چند به جهت فراق امام در جامعه دردناک است، اما امیدبخش و مسئولیت‌آفرین است. شیعیان به مانند بسیاری از پیروان ادیان الهی به وعده الهی در این مورد ایمان دارند که ظهور رخ می‌دهد و جهانِ پر از ستم و جور به عدل و امنیت بدل می‌شود. از خداوند منان می‌خواهیم فرج مهدی موعود(عج) را نزدیکتر فرماید و ما را منتظران شایسته ظهورش قرار دهد».
انتهای پیام
